De achter ons liggende dagen werden gekenmerkt door veel nattigheid, in de vorm van buien of dagen met druilerige motregen. Vandaag is het niet anders, waarbij buienradar en buienalarm ook deze dag zeker weer gaan behoren tot de twee best bezochte websites van ons land.
Na elf uur vanmorgen, zo is de voorspelling, is er nog maar weinig te zien van ons landje op het scherm van menige smart Phone. Nederland zal dan schuil gaan onder een grote grijze vlek van langdurige regen … geen cabrio weer dus.
Na aankomst bij Landgoed Kasteel Limbricht, onze start locatie, die deel uitmaakt van het kerkdorp Limbricht gelegen in de gemeente Sittard – Geleen, is het nog droog.
Uit bovenstaand plaatje van het Kasteel blijkt wel dat deze op een andere datum is genomen, blauwe lucht, een schril contrast met de grijze hemel van vandaag.
Waarbij wij er vanuit moeten gaan, dat het een vermoeiende dag wordt voor onze ruitenwissers. Ook het fenomeen “beslagen ramen” zal zeker, bij vele van onze klassieke bolides zonder hedendaagse “air conditioning”, veelvuldig voorbij komen.
Maar ondanks deze slechte vooruitzichten mag de organisatie zich verheugen op een geweldig deelnemersveld, drieëntwintig equipes. Waaruit mag blijken dat een “clubke” als het onze, zich niet laat afschrikken door wat regen.
Bij dit alles moeten wij het thema van de rit van vandaag zeker niet uit het oog verliezen, “Wie sjöen ôs Limburg is”. En als een echte Limburger dit op geheel eigen wijze zegt, dan verdwijnt opeens alle nattigheid en zie je in gedachten hoe Zuid Limburg in al haar landelijke schoonheid kan zijn.
Als wij met z’n allen proberen om dit beeld vandaag vast te houden, wat misschien enige moeite zal kosten, dan moet het mogelijk zijn om in gedachten door een ander, minder grijs, Limburg te rijden.
Wij mogen vandaag parkeren op de binnenplaats van het imposante Kasteel, waarbij de kleine afstand naar de ingang nog zonder paraplu kan worden afgelegd. Binnen een warm welkom met koffie of thee en, hoe kan het ook anders, onvervalste Limburgse vlaai.
Maar eerst langs de starttafel waar Pank en Mariëtte zeer gedreven de administratie bijhouden en het routeboek voor vandaag wordt overhandigd.
Dan een korte uitleg over de dingen die ons vandaag zoal te wachten staan. Het ochtend traject heeft een redelijke lengte, met als eindpunt uiteraard de lunch. Voordat wij bij dit adres zijn is er nog een korte stop mogelijk bij het Verzamelhuis.
Een museum volgepakt met spullen die dateren uit onze jeugd en nog redelijk wat jaren daarvoor. Wellicht een moment van herkenning voor velen onder ons.
Ook wordt de aandacht gevraagd voor een zanderig weggetje dat is opgenomen in het middag traject. Dat zanderig zal vandaag zeker veranderd zijn in een redelijke modderpoel. Dus voor diegenen onder ons die hun historisch mobiel erfgoed schoon willen houden, is er een alternatieve en schone, maar vandaag wel natte route opgenomen in het routeboek.
En er zijn vandaag vragen die alles te maken hebben met de historie van de provincie Limburg. Na het lezen zijn dit nou niet echt wetenswaardigheden die je zomaar uit je hoofd weet, dus onderweg goed opletten en wie weet even Googelen. Ook zijn er naast Limburge wetenswaardigheden enkele technisch vragen die zeker ook wat denkwerk van ons vragen.
Tijd om te vertrekken dus … in gezwinde pas naar onze auto’s om te proberen bij dit weer zo snel mogelijk in te stappen.
En in dit geval biedt ook het routeboek de mogelijkheid om enigszins droog te blijven … dat is de gedachte tenminste.
Er kan gestart worden … met natuurlijk zo hier en daar een aanwijzing.
Vertrokken wordt, zoals wij gekomen zijn … door de statige poort die toegang geeft tot de binnenplaats. Vanuit Limbricht gaat het richting het zuiden, waarbij grijs asfalt langzaam verandert in het zo markante landschap van Zuid Limburg met het golvende groene heuvelland, de vakwerkboerderijen, hagen en niet te vergeten de zogenaamde holle wegen.
Niet ver van het lunchadres wordt er gestopt bij het Verzamelhuis. Waar een unieke tijdreis mogelijk is langs twintig museumkamers, die een tijdspanne vertegenwoordigen van 1870 tot 1970.
En … het blijft gestaag regenen.
Na toch weer enige verbazing bij het zien van al dit antieke spul, rijst de vraag: “Zou er over een jaar of tachtig ook een museum zijn, waar artikelen en gebruiksvoorwerpen worden tentoongesteld uit de huidige tijd”. Wie weet …
Nog een paar kilometer naar ons lunchadres, de Bernardushoeve in Voerendaal, waarbij onderweg wat levende have wordt gepasseerd.
Ook hier weer alles strak in het gelid. Waarbij opvalt, dat in het vlakke deel van Nederland waar wij wonen, het vele hemelwater zich verzameld in grote plassen. Hier verandert dit alles echter in kleine riviertjes die al kronkelend hun eigen weg zoeken. Ja … het komt nog steeds met bakken naar beneden.
Maar … bij binnenkomst een warm welkom in de vorm van een knapperend houtvuur.
Lunch in buffet vorm.
Na de vele gesprekken is het tijd voor het tweede deel van deze dag door Zuid Limburg. Met ook nu weer een stop onderweg, “De Kluis” op de Sjaasberg in Valkenburg.
De meest bekende en fraaiste kluizenaarswoning van de provincie Limburg. Vanaf 1688 tot 1930, dus bijna twee en een halve eeuw, is de kluis doorlopend door een of meerdere kluizenaars bewoond geweest. Zestien kluizenaars in totaal hebben ieder op hun eigen manier sporen nagelaten in dit monumentale gebouw.
Het weggetje richting dit Limburgse pareltje is erg smal, en daar wij ook dezelfde weg weer terug moeten, is er onderweg met een tegenligger wel enig overleg nodig wie voor het passeren plaats gaat maken. Maar zoals met alles, in goed overleg zijn vele dingen mogelijk.
En vandaag, ondanks het bijzonder slechte weer, ook hier nog steeds een lachend gezicht onder een plu bij het passeren van de entree.
Hier wacht ons een vraag die zeker past in dit overwegend Katholieke deel van ons land. De namen van vier heiligen die voor ons staan in de vorm van een beeldje.
Met daarbij acht kaartjes met namen … wie is wie ? Ja … en daar sta je dan, goeie vraag.
Natuurlijk ook even aandacht voor de rijke historie van deze unieke omgeving.
Na deze sprong in de tijd gaat het richting de finish, waarbij onderweg de berm moet worden opgezocht voor een stoet tractoren. Zijn de laatste tijd in grote aantallen in het nieuws geweest, maar dit lijkt meer op een clubje, dat net zoals wij, lekker aan het toeren is. Een beetje zon zou ook in hun geval zeer welkom zijn.
Een enkeling die het beruchte zanderige weggetje had gemeden om de auto schoon te houden wordt hier verrast door opspattende modder, die de nog schone linker zijkant van de auto verandert in een egale grijze brij. Zo zie je maar … je kunt niet alles in de hand hebben in het leven.
En onder barre weersomstandigheden heeft Pieter, als mede organisator, van ons allen nog een plaatje gemaakt in een omgeving die voor Zuid Limburg zo typerend is. Echter, bij een te snelle doorkomst was de fotograaf soms enigszins verrast.
Dus in dat geval … geen foto. Klik hier voor een impressie.
Deze zeer natte dag is bijna ten einde, het gaat richting finish, de Geulhemermolen in Berg en Terblijt.
De Geulhemermolen is een van de in totaal vijf watermolens in de gemeente Valkenburg aan de Geul en een van de elf watermolens langs de rivier de Geul. Watermolens zijn rijk gezaaid in Limburg.
In geen andere Nederlandse provincie komen meer watergedreven molens voor. De meesten zijn net als de Geulhemermolen korenmolens. Het gros daarvan is draai- of maalvaardig, maar slechts enkele draaien ook daadwerkelijk.
Tijd om af te sluiten, met daarbij natuurlijk het gebruikelijke rekenwerk om tot een eindoordeel te komen waar het gaat om de puntentelling van vandaag … een serieuze zaak.
Maar na rijp beraad is het dan zover, het verlossende woord. Dit natuurlijk nadat alle vragen zijn toegelicht. Met als verrassing dat het oudste biermerk van Nederland niet uit Limburg komt, maar uit Brabant. Geeft velen van ons toch weer een goed gevoel.
De prijzen, de derde voor Gemma en Leo.
De tweede voor Olivier en Inge.
De eerste voor Frans en Bie.
Waarbij opvalt dat de prijzen wel erg “zuidelijk” zijn gevallen vandaag. De derde bij twee rasechte Limburgers, en de tweede en de eerste bij twee koppels die wij mogen beschouwen als onze Belgische zuiderburen.
Het jaar 2019 is weer voorbij, in totaal zes ritten. Wat ons nog rest is een dankwoord van onze voorzitter richting de organisatie van deze dag, die gekenmerkt werd door de vele regen. Maar na zo’n natte dag blijkt toch ook maar weer dat ons “clubke”, door de vele goede onderlinge contacten en de oneindige gespreksstof, staat als en huis.
Maar dan komt er nog een verzoek … zijn de organisatoren van deze dag, Pieter, Mariëtte, John en Pank, bereid om deze rit nogmaals te organiseren in het komende jaar. Reden … wij willen dit prachtige landschap van Zuid Limburg graag nog een keer zien, maar dan niet met een uitzicht dat wordt verstoord door een paar constant bewegende ruitenwissers. Als het kan graag met het dak open en daarbij het liefst een beetje zonneschijn.
Hun reactie is veelbelovend … wie weet.
En dan … de dag na de rit was het toch wel nodig om de oude Volvo van de schrijver van dit verslag aan de onderkant grondig te reinigen. Ja … dat komt ervan als je toch kiest voor dat modderige zandpad met de bekende Limburgse löss. En daarom ligt er nu als souvenir, van deze natte maar prachtige dag, een stukje Zuid Limburg op de klinkers voor zijn garage.
Op naar 12 januari 2020, onze nieuwjaarsbijeenkomst met daarbij de bekendmaking van onze plannen voor het komende jaar.